اگر هدایت و پیشگویی از طریق ستارگان گناه است، چرا خدا توسط ستاره ای مجوسیان را به محل تولد مسیح هدایت کرد؟

گاهی از خود سوال می کنیم که آیا ستارگان دارای پیام هستند؟ آیا می توان روال زندگی را از طریق ستارگان پیش بینی کرد؟

طی قرون متمادی، "طالع بینی" به عنوان بخشی از علم نجوم استفاده می گردید. اما واقعیت آن است که علم نجوم متفاوت از طالع بینی است. علم نجوم مطالعه علمی اجرام آسمان و ارتباط زمین با آن ها است. اما طالع بینی بررسی ستارگان برای پیشگویی است.

احتمالا طالع بینی از بین النهرین (عراق کنونی) آغاز شد. در دوران عهد عتیق طالع بینی رواج داشته است و بعدها در فرهنگ های یونانی و رومی مورد استفاده قرار گرفت. حتی امروزه نیز بسیاری پیشگویی های طالع بینی را باور می کنند.

از سوی دیگر، دانشمندان تاثیر ستارگان را بر روی حیات زمین نفی نمی کنند. اما شواهد علمی برای پیشگویی آینده از طریق ستارگان وجود ندارد. حتی کتاب مقدس این نکته را تایید کرده است:

"نباید به جادوگری بپردازید، یا غیبگویی و رمالی و فالگیری کنید و یا ارواح مردگان را احضار نمایید" (تثنیه فصل 18 آیات 10- 11).

خداوند درباره سقوط بابل پیشگویی کرد:"تو مشاوران زیادی داری، طالع بینان و ستاره شناسانی که می کوشند تو را از رویدادهای آینده آگاه سازند. اما آنان قادر نخواهند بود" (اشعیاء فصل 47 آیات 13- 14)

کتاب مقدس تعلیم می دهد که روح القدس (روح خدا) ما را هدایت می کند و درباره امور آینده خبر خواهد داد (یوحنا فصل 16 آیه 13).

با این توصیف، این سوال مطرح می شود که اگر طالع بینی و پیشگویی از طریق ستارگان گناه است، چرا خدا توسط ستاره ای مجوسیان را به محل تولد مسیح هدایت کرد؟

گاهی خدا از ستارگان برای آگاه ساختن نقشه هایش استفاده می کند، اما این به معنای طالع بینی نیست. کلام خدا می فرماید:" روز و شب حکمت خدا را اعلام می نمایند و بی آن که سخنی بگویند، ساکت و خاموش پیام خود را به سراسر جهان می رسانند" (مزمور 19 آیات 2- 4).

مسیح فرمود ماه، خورشید و ستارگان بازگشت او و وقایع آینده را نشان خواهند داد:"خورشید تیره و تار شده و ماه دیگر نور نخواهد داد. ستارگان فرو خواهند ریخت" (متی فصل 24 آیه 26).
خداوند پیشگویی کرد:"علامت های عجیب در آسمان و زمین ظاهر خواهم ساخت. آفتاب تاریک و ماه به خون مبدل خواهد شد" (یوئیل فصل 2 آیات 30- 31).

ستاره ای که مجوسیان را به محل تولد مسیح هدایت کرد "پیشگو" نبود، بلکه "اعلان" کرد که عیسی متولد شده است. عالم هستی متعلق به خداوند است. او می تواند به شباهت انسان ها درآید یا از ستارگان برای هدایت استفاده کند

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگShow more reactioShare

Chronological

ادعای مخالفان: مسیحیان نسخه های زیادی از اناجیل را سوزاندند

یکی از ادعاهای مخالفان کتاب مقدس آن است که در قرن های دوم و سوم میلادی، مسیحیان نسخه های زیادی از اناجیل را به آتش کشیدند و نابود ساختند. آیا تاریخ چنین ادعایی را تایید می کند؟

یک. این ادعا حتی از سوی "بارت ارمن" ملحد آمریکایی و مخالف سرسخت مسیحیت رد شده است. ارمن در کتابش تحت عنوان "نقل قول های اشتباه از عیسی مسیح" (فصل هفتم) چنین خاطرنشان کرده است:"نسخه های کتاب مقدس در قرون دوم و سوم مانند نسخه اصلی شان در قرن اول میلادی بوده اند و تحریف نشده اند.

این نسخه ها تصویر درست و دقیقی از قرن اول میلادی ارائه می دهند". اظهارنظر او این سوال را مطرح می سازد نسخه های قرون دوم و سوم دست نخورده و کامل هستند، چرا در مقایسه با نسخه های قرون بعد و کتاب مقدس کنونی تغییری مشاهده نمی شود؟

دوم. هیچ گونه گزارشی از پدران و رهبران کلیسا مبنی بر سوزاندن اناجیل وجود ندارد.

سوم. مورخان غیرمسیحی در قرون دوم و سوم میلادی درباره سوزاندن اناجیل توسط مسیحیان گزارش ارائه نداده اند.

چهارم. کنستاتین (اولین امپراطور روم که در سال 312 میلادی مسیحی شد) نیز متهم به سوزاندن اناجیل شده است. اما از سوی دولت او هیچ گزارش رسمی و موثق درباره نابودی اناجیل وجود ندارد.

پنجم. هزاران نسخه از اناجیل که متعلق به قرون دوم و سوم میلادی است، در موزها حفظ و نگه داری می شوند. متون این نسخه ها با کتاب مقدس کنونی تفاوتی ندارند.

ششم. سوزاندن اناجیل می بایست به رشد مسیحیت خاتمه می داد، در حالی که در قرن پنجم میلادی مسیحیت به سرعت در میان ملل جهان و مستعمرات حکومت روم گسترش و توسعه یافت و کلیساهای زیادی تاسیس شدند.

هفتم. طبق گزارش های تاریخی در قرن سوم میلادی کتابخانه های مسیحی دایر شده بود که شامل نسخه های اناجیل، نامه های رسولان همراه با آثار پدران کلیسا نظیر جاستین (100- 165 م)، کلمنت (150- 215 م) و ترتولیان (155- 240م) بود (برای اطلاعات بیشتر رجوع کنید به "کتاب ها و خوانندگان در کلیسای اولیه" هنری گمبل، تاریخ انتشار 1995، نسخه انگلیسی).

هشتم. نقل قول های پدران و رهبران کلیسا از اناجیل در طول تاریخ در موزها موجود است و تضادی با اناجیل که امروزه در اختیار داریم، مشاهده نمی شود.
نهم. قرآن نیز نه فقط به سوزاندن اناجیل اشاره نکرده، بلکه به پیامبر اسلام و مسیحیان توصیه کرده تا برای درک مکاشفه الهی به انجیل رجوع کنند (سوره مائده آیه 15، سوره یونس آیات 94- 95).

ویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

ایا مار قبل از لعنت خدا، حیوان خزنده بود؟

"پس خدا به مار فرمود:"به سبب انجام این کار، از تمام حیوانات وحشی و اهلی زمین، ملعون تر خواهی بود. تا زنده ای روی شکمت خواهی خزید و خاک خواهی خورد" (پیدایش فصل 3 آیه 14)

تا این آیه، خدا با آدم و حوا صحبت می کرد و از هر کدام سئوالاتی پرسید، اما او از شیطان که اکنون در درون مار حضور داشت، هیچ سئوالی نکرد، زیرا شیطان نیازی به تعلیم الهی نداشت. فقط مجازاتش گوشتزد می شود. او برای همیشه از ملکوت خدا اخراج شده بود. شیطان این اجازه را از خداوند کسب کرد تا وارد خلقت شده و وفاداری انسان را به خالقش مورد آزمایش قرار دهد.

به نظر می رسد قبل از آن مار توسط خدا لعنت شود، ظاهرش متفاوت از آنچه بود که امروزه می بینیم (پیدایش فصل 3 آیات 14-15). حیوانی را که به عنوان مار می شناسیم، نتیجه داوری خدا است. مار به حیوان ترسناک و خزنده تبدیل شد. بررسی های اخیر بر روی فسیل های مارها نشان داده که در دوران بسیار کهن، مارها مانند تمساح و مارمولک دارای دست ها و پاهای کوتاه بوده اند. آن مارها از سرعت و چابکی برخوردار بوده اند و در شکار بسیار موفق. (منبع: یاهو نیوز 20 می 2015).

حذف دست و پا در مارها، مبحث اتنخاب طبیعی در نظریه تکامل را زیر سئوال می برد. داروین در کتابش تحت عنوان "منشاء انواع" توضیح داد که عدم برابری توانایی موجودات زنده در زنده ماندن، باعث تغییرات تدریجی می شود. آن ویژگی هایی که به سیستم حیات کمک می کنند تا زنده مانده و تولید مثل کند، به تدریج در طی قرن ها به وجود می آیند.

بنابراین، آن ویژگی هایی که مانع زنده ماندن و تولید مثل هستند، ناپدید می شوند. داروین از اصطلاح "انتخاب طبیعی" برای توصیف این فرایند استفاده کرد. اما مارها با "انتخاب طبیعی" همگام نبوده اند و با از دست دادن دست و پا، توسط خزیدن، خود را به جلو می کشند!

پر واضح است که روح شریر قادر است به درون انسان و حیوان وارد شود (لوقا فصل 8 آیه 33). احتمالا شیطان با فریب مار زیرک و هوشیار، به درون او راه می یابد. بنابراین، شیطان از مار به عنوان یک وسیله برای فریب دادن حوا استفاده کرد. این روش معمول شیطان است که از اشخاص مختلف برای فریب دادن استفاده می کند.

بخش اول لعنت (آیه چهاردهم)، به طور مستقیم مار را مخاطب قرار داد، زیرا حامل وسوسه شیطان بود. از مطالعه دقیق این آیه درمی یابیم که مار مانند حیوانات وحشی و اهلی زمین (چهارپایان) دارای دست و پا بوده که بعد از لعنت به موجود خزنده تبدیل گردید.
تردیدی نیست که آدم و حوا از حکم خداوند درباره آینده مار بسیار ترسیدند و به خودشان گفتند:"الان نوبت ما هم میشه.

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

آیا قربانی حیوانات گناهان بشر را پاک می سازد؟

مخالفان کتاب مقدس می گویند که در عهد عتیق ذکر شده قربانی حیوانات گناه را پاک می سازد (لاویان فصل 4 آیات 20- 35)، در حالی که در عهد جدید تعلیم داده شده که گناه با قربانی حیوانات پاک نمی شود (عبرانیان فصل 10 آیات 4- 11). مخالفان می پرسند: آیا این نشانه تناقض در کتاب مقدس نیست؟

ابتدا به مطالعه آیات می پردازیم:

"کاهن اعظم با انجام قربانی گناه، برای قوم کفاره خواهد کرد و خطای آنان بخشیده خواهد شد" (لاویان فصل 4 آیه 20).

"محال است که خون گاوها و بزها واقعا لکه های گناه را پاک سازد" (عبرانیان فصل 10 آیه 4).

اگر به متن آیه ها دقت کنیم، درمی یابیم تناقضی وجود ندارد. در زبان عبری واژه کفاره (عبری: کفار) به معنای "پوشش" است. بنابراین به معنی پاک کردن نیست.

به عبارت دیگر، خون حیوانات نمی توانست گناه را پاک سازد، بلکه فقط آن را می پوشاند. اما وقتی مسیح بر روی صلیب برای نجات بشر از گناه فدیه شد و قادر است گناه انسان را پاک نماید. قربانی مسیح بی نهایت بزر گتر از قربانی حیوان در عهد عتیق بود.

انسان با قربانی حیوان، از آرامش الهی برخوردار نمی شود. در حالی که وقتی شخص توسط مسیح آمرزیده می شود، آرامش و شادی مافوق طبیعی او را فرا می گیرد.

در دوران عهد عتیق، مراسم مذهبی مردم را برای ظهور مسیح آماده می کرد. اما با مرگ و زنده شدن مسیح دیگر نیازی به آن مراسم نیست.

شخصی را مجسم کنید که قلبش پر از اندوه، حسادت و اضطراب باشد. ممکن است چنین شخصی وارد معبد شود، ولی هنوز هم از حضور خدا خیلی دور است. شاید فکر کند که از نظر تشریفات و قوانین مربوطه کاملا پاک و طاهر است، ولی هنوز به حضور خدا نرسیده است. محال بود که قربانی حیوان، شخصیت این فرد کاملا را دگرگون سازد.

حیوانی که قربانی می شد، نمی دانست چه اتفاقی برایش می افتد و منظور از این کار چیست. حیوان دارای عقل و منطق انسانی نبود.

قربانی عیسی از روی عقل بود.او می دانست چه می کند. او مانند یک قربانی بی خبر نبود که بر اثر شرایط غیر قابل پیش بینی کشته شد، بلکه کاملا با خبر بود چه می کند.
قربانی عیسی داوطلبانه بود. حیوانی که قربانی می شود از خود اراده ای ندارد، ولی عیسی خودش تصمیم گرفت که قربانی شود.

انسان به قدری گرفتار گناه است که نمی تواند توسط کارهای نیکو، زیارت، روزه و انجام امور مذهبی، خود را خلاص کند. ما برای آزادی از گناه احتیاج به قدرت مافوق طبیعی مسیح داریم. قربانی عیسی باعث می شود که وجدان انسان از احساس گناه و خطاکاری آسوده شود. قربانی عیسی، روح انسان را پاک می سازد.

قربانی مسیح سبب دوستی و صمیمیت بشر با خدا شد. در گذشته بر اثر گناه نسبت به خدا بیگانه بودیم، ولی بر اثر قربانی مسیح با او دوست و صمیمی شدیم. حالا می توانیم هر روز در مصاحبت و دوستی خدا به سر ببریم. هیچ چیزی، مطلقا هیچ چیزی، از داشتن دوستی با خدا مهم تر نیست. این رابطه ای است که تا ابدیت ادامه پیدا می کند.

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

چه کسی با حوا صحبت کرد: حیوانی به شکل مار یا شیطان؟ (پیدایش فصل سوم)

مار از همه حیواناتی که خداوند به وجود آورد، زیرک تر بود. روزی مار نزد زن آمده، به او گفت:"آیا حقیقت دارد که خدا شما را از خوردن میوه تمام درختان باغ منع کرده است؟ ( پیدایش فصل سوم آیه اول)

اگر کتاب پیدایش را خوانده باشید، متوجه می شوید که مار ناگهان وارد ماجرا شده و با جمله ای کوتاه معرفی می شود. به اصل و منشاء مار هیچ گونه اشاره ای نشده است، جز آن که خدا آن را حیوان آفرید و از همه حیوانات زیرک تر بود. در برخی از ترجمه های کتاب مقدس "مار"، هوشیار معرفی شده که منظور "زیرکی" است، چنان که در امثال سلیمان فصل 12 آیه 23 و فصل 14 آیه 18 مشاهده می کنیم. آنچه متن مشخص کرده، مار ساخته دست خداوند است. خدا آنچه را آفرید، نیکو نامید (پیدایش فصل اول آیه 31).

در هر مرحله از آفرینش، خدا کار خلقت را ارزیابی کرد و دریافت که "خوب و کامل" است. او از تمام چیزهایی که آفرید، خشنود گردید. با این توصیف، شیطان این اجازه را از خداوند کسب کرد تا وارد خلقت شده و وفاداری انسان را به خالقش مورد آزمایش قرار دهد. فصل سوم پیدایش از حمله خارجی شرارت و بدی سخن نمی گوید، بلکه از عصیان مخلوقات صحبت می کند.

در دوران باستان، مارها مظهر مرگ و زندگی و حکمت و شرارت بودند. بنابراین وقتی مار به عنوان نماد حکمت معرفی می گردید، به زندگی منتهی می شد (متی فصل 10 آیه 16) و اگر مار سمبل شرارت بود، حاصل آن مرگ بود (اعداد فصل 21 آیات 6 و 8). هم چنین مار، حیوانی نجس قلمداد می شد (لاویان فصل 11 آیات 41 تا 43) و نیز نماد دشمن خدا تلقی می گردید (اشعیاء فصل 14 آیه 29، مکاشفه فصل 12 آیه 9 و هم چنین فصل 20 آیه 2).

در مصر، کشوری که قوم اسرائیل به مدت چند قرن در آن به سر برد، مار نماد حکمت و جادو بود. مار هم چنین الهه کهتر (زن خدای خدایان مصر) بود که بر روی تاج فرعون طراحی شده بود و مظهر قدرت فرعون محسوب می شد.

برخی معتقدند که مار به عنوان حیوان، حوا را فریب داد. این عده برای اثبات اعتقادشان می گویند که در کتاب پیدایش فصل سوم آیه اول هیچ گونه اشاره ای به شیطان نشده و تفسیر مسیحیان که شیطان به شکل ماری زیرک نزد حوا آمد، نادرست و اشتباه است.
مشکل اصلی این عده آن است که کتاب مقدس را سطحی و تحت اللفظی مطالعه کرده اند. به دلایل زیر ادعای این افراد مردود است:

یک. شیطان فقط نماد یا افسانه نیست. او خیلی هم واقعی است. در ابتدا او فرشته خدا بود. خدا او را با اراده آزاد مجهز کرد و به این ترتیب او اختیار انتخاب خوب و بد را به دست آورد. اما به خاطر غرورش، از خدا نااطاعتی کرد و مقام و رتبه برجسته ای که خدا به او سپرده بود، از دست داد و سقوط کرد. شیطان دشمن خدا است و همواره می کوشد مانع کار خدا شود، اما قدرت خدا دامنه فعالیت او را محدود کرده است و او فقط می تواند کاری را که خدا اجازه داده است، انجام دهد (ایوب فصل های اول و دوم).

گرچه شیطان می کوشد همه را وسوسه کند تا از خدا دور شوند، اما در نهایت پیروز نخواهد شد. خدا در پیدایش فصل 3 آیه 15 وعده می دهد که شیطان شکست خواهد خورد. ما نمی توانیم از شیطان زیرک تر باشیم، اما قادریم تا با قدرت مسیح بر او غلبه کنیم (فیلیپیان فصل 4 آیه 13).

دو. ماری که بر حوا ظاهر شد بعدها مشخص شد که کسی جز شیطان نبوده است:" آن مار قدیمی اسمش ابلیس یا شیطان است و همان کسی است که تمام مردم دنیا را فریب می دهد" (مکاشفه فصل دوازدهم آیه 9). "اژدها، همان مار قدیم است که شیطان نیز نامیده می شود ( مکاشفه فصل 20 آیه 3).

اما آیا داستان فریب حوا را می توان ماجرای واقعی برشمرد؟ کلام خدا چنین پاسخ می دهد:"شیطان در باغ عدن، حوا را فریب داد" (دوم قرنتیان فصل یازدهم آیه سوم).

هم چنین با توجه به لعنتی که بر مار در مقایسه با حیوانات دیگر وارد آمد، این واقعیت را تصدیق می کند که او یک مار واقعی بود (پیدایش فصل 3 آیه 14). بنابراین، شیطان از مار به عنوان یک وسیله برای فریب دادن حوا استفاده کرد. این روش معمول شیطان است که از اشخاص مختلف برای فریب دادن استفاده می کند (متی فصل 16 آیه 23، اعمال رسولان فصل 5 آیه 3، دوم قرنتیان فصل 11 آیات 14- 15).

شیطان کار خود را به جای استدلال، با ایجاد شک در حوا آغاز کرد. ولی چگونه یک مار می تواند سخن بگوید؟

سه. در کتاب مقدس دو بار به حیوان سخنگو اشاره شده: مار (پیدایش فصل سوم)، الاغ بلعام ( اعداد فصل بیست و دوم). پطرس در دومین نامه خود، ماجرای الاغ سخنگو را با الهام از روح القدس تایید می کند:"وقتی الاغ به زبان انسان صحبت کرد و بلعام را توبیخ کرد، او از رفتار نادرست خود دست کشید" (دوم پطرس فصل دوم آیه 16). پس هم چنین سخن گفتن مار هم یک معجزه شیطانی بود.

بنابراین، دو رسول به نام های پولس (نامه پولس به قرنتیان) و یوحنا (مکاشفه)، واقعه باغ عدن را حقیقی برشمردند. نپذیرفتن واقعه سقوط در کتاب مقدس، به منزله نپذیرفتن کتاب مقدس به عنوان کلام خداست.

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

سرودهای  روحانی از برادر کامبیزکوشا

http://www.abadiyat.com/kambiz_kosha.php

خشن ترین نقض کنندگان مذهب در جهان

ایران و افغانستان جزو کشورهایی هستند که بیشترین میزان خشونت را علیه اقلیت‌های مذهبی اعمال می‌کنند. بر اساس پژوهش یک سازمان بین المللی، مسلمانان افراطی و اسلامگرایان ،بیش از دیگران به نقض آزادی مذهب می‌پردازند.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، سازمان غیردولتی «کمک به کلیسای در خطر» امروز گزارش دوسالانه خود را منتشر کرد و هشدار داد که آزادی مذهب در جهان در فاصله سال‌های ٢٠١٢ تا ٢٠١٤، شدیدن کاهش یافته است.

این سازمان گرچه یک سازمان کاتولیک است، اما وضعیت همه ادیان در جهان را مورد بررسی قرار داده است.

بر اساس آخرین گزارش این سازمان که فاصله اکتبر ٢٠١٢ تا ژوئن ٢٠١٤ را در بر می‌گیرد، آزادی مذهب در ٤١ درصد کشورها، یعنی ٨١ کشور از ١٩٦ کشور جهان، شدیدن کاهش پیدا کرده است.

این درحالی است که تنها در شش کشور جهان وضعیت آزادی مذهب بهبود یافته است.

همچنین در گزارش بیست کشور در دسته کشورهایی قرار داده شده‌اند که کمترین میزان آزادی مذهب در آنها وجود دارد.

در میان این بیست کشور، در چهارده کشور آزار و اذیت‌های مذهبی از سوی مسلمانان تندرو اعمال می‌شود که ایران، افغانستان، عراق، سوریه و یمن جزو آنها هستند.

همچنین در شش کشور این گروه، شامل برمه، چین، اتیوپی، کره شمالی، ازبکستان و آذربایجان، دولت‌های اوتوریتر مسؤول خشونت‌های مذهبی هستند.

این سازمان غیردولتی همچنین تأکید می کند در کشورهایی که مسیحیان در اقلیت هستند همچنان مورد بیشترین آزار و اذیت قرار می‌گیرند.

با این حال، بخشی از مسلمانان نیز از سوی بخش دیگری از مسلمانان مورد تبعیض قرار می‌گیرند و آزار و اذیت می شوند.

این گزارش می افزاید که تا حدودی عدم مدارای مذهبی در مورد یهودیان اروپای غربی افزایش یافته که این امر به مهاجرت بیشتر یهودیان به اسرائیل منجر شده است.

همچنین سازمان غیردولتی «کمک به کلیسای در خطر» که مقر آن در پاریس است، درباره عدم مدارای مذهبی در فرانسه که به نظر این سازمان با تصویب قانون ازدواج همجنس به وجود آمده، ابراز نگرانی کرده است.

منبع :محبت نیوز

ده‌يک در کتاب‌مقدس

در بعضي از کليساها رسم بر اين است که از اعضا بخواهند ده‌يک درآمدشان را به کليسا تقديم کنند
آناني که درآمد کمي دارند، ممکن است در بعضي موارد از اين امر تحت فشار قرار گيرند، و کساني
نيز که درآمد بالايي دارند، گاه پرداخت مبلغي هنگفت را دشوار مي‌يابند و از خود مي‌پرسند اين پول
صرف چه مي‌شود. طبق تجربيات و مشاهدات نگارنده، بسياري از ايمانداران گرچه ده‌يک خود را با
اشتياق و وفاداري مي‌دهند، اما سؤالاتي در اين زمينه در ذهنشان مطرح مي‌شود، خصوصاً اينکه گاه
عنوان مي‌شود که پرداخت نکردن ده‌يک در واقع دزدي از خدا است. براي رفع اين مسائل،
مناسب‌ترين کار اين است که ببينيم کتاب‌مقدس در  مورد ده‌يک چه مي‌فرمايد

ده‌يک پيش از شريعت موسي

پيش از اعطاي شريعت موسي، دو بار در کتاب پيدايش به موضوع ده‌يک بر مي‌خوريم. بار نخست
در فصل 14 کتاب پيدايش است. ابراهيم به‌منظور نجات برادرزاده خود، لوط، به جنگ با چهار پادشاه
رفت و آنان را شکست داد. در بازگشت، پادشاه ساليم، يعني ملکيصدق به استقبال او بيرون آمد و
گفته شده که ابراهيم «او را از هر چيز ده‌يک داد.» (پيدايش 14:‏20). از آنجا که ابراهيم از جنگ
باز مي‌گشت و گله‌ها و رمه‌هاي خودش همراهش نبود، برداشت طبيعي اين است که او از غنائم
جنگي به ملکيصدق ده‌يک داد

مورد دوم در فصل 28 کتاب پيدايش آمده است. يعقوب که از خشم برادرش عيسو مي‌گريخت، خوابي
الهي مي‌بيند و وعده مي‌يابد که خدا همراه او خواهد بود. او که از اين خواب شگفت‌زده شده بود، با
خدا عهد مي‌کند که تمام عمرش پيرو او باشد و «از آنچه به من بدهي، ده‌يک آن را به تو خواهم
داد.» (پيدايش 28:‏22). وقتي کتاب پيدايش را تا به‌آخر مي‌خوانيم متأسفانه گفته نشده که آيا يعقوب
ده‌يک خود را به خدا پرداخت کرد يا نه. سؤال ديگري که مطرح مي‌شود اين است که در دوره‌اي که
هنوز نظام کاهنان و لاويان برقرار نشده بود، حتي اگر يعقوب ده‌يک خود را نيز داده باشد، آن را به
چه کسي داده است. اين موضوع شايد براي هميشه مبهم باقي بماند

ده‌يک در شريعت موسي

اما حکم ده‌يک در شريعت موسي است که شکل کامل خود را مي‌گيرد. اکنون به ذکر آيات مربوطه
مي‌پردازيم
در لاويان 27‏30-‏32 چنين مي‌فرمايد: «و تمامي ده‌يک زمين، چه از تخم زمين، چه از ميوه درخت،
از آن خداوند است و براي خداوند مقدس مي‌باشد… و تمامي ده‌يک گاو و گوسفند، يعني هر چه زير
عصا بگذرد، دهم آن براي خداوند مقدس خواهد بود.». در اين آيات گفته نشده که اين ميوه‌ها و
گاوان و گوسفندها به چه کسي بايد داده شود. اين موضوع در کتاب اعداد روشن مي‌شود.
در اعداد 18:‏21، 24، 26-‏28 چنين مي‌خوانيم: «و به بني‌لاوي اينک تمامي عُشر (يعني ده‌يک)
اسرائيل را براي ملکيت دادم به‌عوض خدمتي که مي‌کنند، يعني خدمت خيمه اجتماع… زيرا که عشر
بني اسرائيل را که آن را نزد خداوند براي هديه افراشتني بگذرانند، به لاويان به‌جهت ملک بخشيدم
…». طبق اين آيات، ده‌يک بني اسرائيل مي‌بايست براي خدمتي که کاهنان و لاويان در خيمه اجتماع
انجام مي‌دادند، به ايشان داده شود. نبايد از نظر دور داشت که همه لاويان و کاهنان در مجاورت
خيمه اجتماع (و بعداً معبد اورشليم) سکونت نداشتند، بلکه در شهرهاي مختلف اسرائيل پراکنده
بودند. ايشان در دوره‌هاي متناوب براي خدمت به خيمه مي‌آمدند. فقط در اين صورت بود که ده‌يک‌ها
به ايشان تعلق مي‌گرفت
اما توضيحات کتاب تثنيه موضوع را روشن‌تر مي‌سازد. مي‌فرمايد: «عشر تمامي محصولات مزرعه
خود را که سال به سال از زمين بر آيد، البته بده. و به حضور يهوه خدايت در مکاني که بر گزيند تا
نام خود را در آنجا ساکن سازد، عشر غله و شيره و روغن خود را و نخست‌زادگان رمه و گله
خويش را بخور تا بياموزي که از يهوه خدايت همه اوقات بترسي. و اگر را از برايت دور باشد که آن
را نمي‌تواني برد، و آن مکاني که يهوه خدايت خواهد بر گزيد… از تو دور باشد، پس آن را به نقره
بفروش و نقره را به‌دست خود گرفته، به مکاني که يهوه خدايت بر گزيند برو و نقره را براي هر چه
دلت مي‌خواهد از گاو و گوسفند و شراب و مسکرات و هر چه دلت از تو بطلبد بده و در آنجا
به‌حضور يهوه خدايت بخور و خودت با خاندانت شادي نما. و لاوي‌اي را که اندرون دروازه‌هايت
باشد، ترک منما چونکه او را با تو حصه و نصيبي نيست. و در آخر هر سه سال، تمام عشر محصول
خود را در همان سال بيرون آورده، در اندرون دروازه‌هايت ذخيره نما، و لاوي چونکه با تو حصه و
نصيبي ندارد، و غريب و يتيم و بيوه‌زني که درون دروازه‌هايت باشند، بيايند و بخورند و سير شوند
تا يهوه خدايت تو را در همه اعمال دستت که مي‌کني برکت دهد.» تثنيه 14:‏22-‏29
مندرجات تثنيه هم جالب است و هم عجيب. طبق کتاب‌هاي لاويان و اعداد، تصور مي‌شد که تمام اين
ده‌يک‌ها بايد فقط به کاهنان و لاويان داده شود. ولي در اينجا توضيحي اضافي مي‌بينيم. اين طور
به‌نظر مي‌رسد که شخص بايد ده‌يک خود را طي يک ضيافت، در مکان مرکزي عبادت، يا در دروازه
شهر خود، همراه با خانواده خود بخورد و شادي کند، اما در ضمن لاوي را که زميني به ارث نبرده
فراموش نکند، و همچنين غريب و فقير و يتيم و بيوه‌زن را که جزو طبقات محروم اجتماعي بودند.
طبق اين آيات، تمامي ده‌يک به‌دست لاويان و کاهنان نمي‌رسيد

چند نتيجه از حکم شريعت موسي

اگر همه آيات فوق را به‌دقت مطالعه کرده باشيد، يک نکته کاملاً مشخص است و آن اينکه ده‌يک يا
مي‌بايست از محصول زمين داده شود يا از گله و رمه. اگر کمي فکر کنيد، به يک نتيجه مشخص
مي‌رسيد: طبق اين احکام شريعت، فقط کساني مي‌بايست ده‌يک بپردازند که يا زميندار و مزرعه‌دار
بودند، يا صاحب گله و رمه. طبق اين آيات، هيچ مطالبه‌اي از غلامان و کنيزان اين ثروتمندان،
کارگران مزارع زمينداران، و چوپانان صاحبان گله و رمه نشده است. همچنين به صنعت‌گران و
پيشه‌وران اشاره‌اي نشده است. اين دست از افراد مزدور بودند. مطلقاً گفته نشده که ايشان مي‌بايست
از درآمد ناچيزشان ده‌يک بدهند
نتيجه ديگر اين است که اگر خوب فکر کنيد، متوجه مي‌شويد که گفته نشده دقيقاً از چه قسمتي از
محصول زمين يا گاو و گوسفند بايد ده‌يک داده مي‌شد. از کل دارايي يا از مازادي که هر سال به
دارايي افزوده مي‌شد؟ مثلاً فرض کنيد شخصي در آغاز سال 1000 گوسفند دارد. گله او در انتهاي
سال 100 گوسفند ديگر مي‌زايد و تعداد گوسفندان او مي‌شود 100ر1 گوسفند. گفته نشده که آيا او
بايد از 100 گوسفندي که طي سال اضافه شده‌اند ده‌يک بپردازد يا از کل گله. اگر بگوييم کل گله، در
پايان سال اول، نه‌تنها به تعداد گله او چيزي اضافه نشده، بلکه چيزي هم کاسته شده است! اگر همين
روال ادامه يابد، او بعد از ده سال تمام گله خود را از دست خواهد داد! واقعيت اين است که طبق
شريعت موسي نمي‌توان به اين سؤال پاسخ داد. از اين رو بود که فريسيان و فقهاي روزگار عيسي،
مقررات خاصي براي اين امر تدوين کرده بودند که خداوندگار ما عيسي آن را «رسوم انساني» ناميد
(مرقس 7:‏7). مرقس نيز آنها را «تقليد مشايخ» ناميده است   مرقس 7:‏3 و 5
نتيجه ديگر اين است که بايد توجه داشته باشيم که کاهنان و لاويان گردانندگان امور قضايي و قانوني
مملکت اسرائيل باستان بودند. ايشان نه فقط عهده‌دار خدمت خيمه يا معبد بودند، بلکه وظيفه تعليم
شريعت و نيز داوري را نيز بر عهده داشتند. به‌عبارت ديگر، ده‌يکي که به لاويان تعلق مي‌گرفت،
نوعي ماليات کشوري بود. در ضمن، طبق مندرجات کتاب تثنيه، ده‌يک به‌منزله نظامي براي تأمين
اجتماعي نيز بود، زيرا فقيران و بيوه‌زنان و يتيمان مي‌بايست از آن نصيب ببرند. امروزه در کشورها
از مردم ماليات گرفته مي‌شود که در کشورهاي پيشرفته، بخش مهمي از درآمد شخص را شامل

مي‌شود.

 آيا باز هم بايد ده‌يک بپردازند؟

متأسفانه در دوره داوران، قوم اسرائيل دچار انحطاط روحاني شدند. در هيچ جا گفته نشده که در اين
دوره، افراد اين قوم ده‌يک پرداخت کرده باشند. وقتي نيز که نظام داوران جاي خود را به نظام
سلطنتي داد، پادشاهان به‌جاي ده‌يک، از مردم ماليات مي‌گرفتند. تنها موردي که ذکر شده که قوم
ده‌يک دادند، در دوره بيداري روحاني يوشيا بود (دوم تواريخ 31:‏5
همين امر نشان مي‌دهد که پيش از آن و نيز پس از آن، رسم ده‌يک به‌جا آورده نمي‌شد. بعد از دوره
تبعيد، نحميا اين رسم را بار ديگر احيا کرد (نحميا 10:‏37-‏38). در همين دوره بعد از تبعيد بود که
ملاکي نبي لب به شکايت مي‌گشايد و مردم را تشويق مي‌کند که حکم شريعت موسي را به‌جا آورند
(ملاکي 3:‏8). کلام ملاکي در واقع حکمي جديد نبود، بلکه او فقط خواستار اين بود که مردم (يعني
همان مزرعه‌داران و گله‌داران) ده‌يک خود را طبق شريعت به خانه خداوند بياورند
در عهدجديد
در عهدجديد هيچ حکمي به مسيحيان داده نشده مبني بر اينکه ده‌يک بپردازند. تنها موردي که در
عهدجديد کلمه ده‌يک (يا عشر) به‌کار رفته در متي 23:‏23 است که مي‌فرمايد: «واي بر شما، اي
کاتبان و فريسيان رياکار که نعناع و شِبِت و زيره را عشر مي‌دهيد و اعظم احکام شريعت، يعني
عدالت و رحمت و ايمان را ترک کرده‌ايد! مي‌بايست آنها را به‌جا آورده، اينها را نيز ترک نکرده
باشيد.». در اينجا روي سخن خداوندگار عيسي با فريسيان و کاتبان رياکار است، نه با پيروان خود.
اين فريسيان و کاتبان چون زير شريعت بودند، مي‌بايست ده‌يک بدهند. در رساله به عبرانيان نيز
گفته شده که لاويان از مردم ده‌يک مي‌گرفتند. ولي هيچ جا حکم نشده که مسيحيان نيز ده‌يک بدهند
در ضمن، نبايد فراموش کنيم که طبق توضيحات مبسوط عبرانيان فصل 7، احکام شريعت براي
مسيحيان منسوخ شده است در اين فصل مي‌فرمايد: «حکم پيشين منسوخ شد، چون سست و بي‌فايده
بود. زيرا شريعت هيچ چيز را کامل نکرد
(عبرانيان 7:‏18-‏19، ترجمه هزاره نو). اگر بخواهيم از تمامي احکام شريعت، فقط ده‌يک را اجرا
کنيم، بنده مي‌پرسم: «بر چه اساسي فقط ده‌يک؟» اگر اين طور باشد، لطفاً هم روز سبّت را نگاه
داريم و هم ختنه بکنيم! يک بار که اين را به يکي از رهبران گفتم، در جواب فرمودند که ده‌يک پيش
از شريعت هم وجود داشته است. ايشان کاملاً حق داشتند. من نيز در پاسخ گفتم: «ختنه نيز پيش از
شريعت موسي وجود داشته است؛ پس لطفاً ختنه را نيز اجباري بفرماييد.» ايشان جوابي ندادند
در فصل پانزدهم کتاب اعمال رسولان، شوراي مهم اورشليم، مسيحيان غير يهودي را از انجام
شريعت موسي معاف کرد رسولان و مشايخ اورشليم طي نامه‌اي به مسيحيان غير يهودي اين گونه
فرمودند: «روح‌القدس و ما مصلحت چنين ديديم که باري بر دوش شما ننهيم، جز اين ضروريات که
از خوراک تقديمي به بتها و خون و گوشت حيوانات خفه‌شده و بي‌عفتي بپرهيزيد. هر گاه از اينها
دوري کنيد، کاري پسنديده انجام داده‌ايد. والسلام.» (اعمال 15:‏28-‏29، هزاره نو). يعني رسولان و
مشايخ از ميان تمام احکام شريعت موسي، خواستار اين شدند که مسيحيان غير يهودي فقط اين
موارد را رعايت کنند. اگر رسولان چنين بار سنگيني بر دوش غير يهوديان نگذاشتند، آيا ما امروز
بايد اين بار را بر دوش مردم بگذاريم؟
بسيار جالب است که مسيحيان اوليه به‌جاي ده‌يک، حتي ده‌ده مي‌داند، يعني تمام دارايي خود را.
ملاحظه بفرماييد چه مي‌گويد «املاک و اموال خود را مي‌فروختند و بهاي آن را بر حسب نياز هر
کس، بين همه تقسيم مي‌کردند.» (اعمال 2:‏45، هزاره نو). و باز مي‌فرمايد: «هيچ کس در ميان
آنها محتاج نبود، زيرا هر که زمين يا خانه‌اي داشت مي‌فروخت و وجه آن را پيش پاي رسولان
مي‌گذاشت تا بر حسب نياز هر کس، بين همه تقسيم شود.» (اعمال 4:‏34-‏35). از اين آيات دو نتيجه
مي‌گيريم
نخست اينکه دولتمندان ده‌يک نمي‌دادند، بلکه ده‌ده، يعني تمام دارايي خود را. دوم اينکه نيازمندان نه
تنها ده‌يک نمي‌دادند بلکه کمکي نيز از کليسا دريافت مي‌داشتند. آن روزها چقدر با امروز تفاوت
داشت
ديگر آنکه پولس رسول همواره بر دادن صدقه و هديه تأکيد داشت، نه بر ده‌يک. در کتاب اعمال
رسولان، دو بار ذکر شده که او هداياي کليساهاي اروپا را براي نيازمندان اورشليم برد. وقتي
مي‌خواست از مسيحيان قرنتس (در يونان امروزي) به همين منظور اعانه جمع کند، فرمود: «هر
کس همان قدر بدهد که در دلْ قصد کرده است، نه با اکراه و اجبار، زيرا خدا بخشنده شادمان را
دوست مي‌دارد.» (دوم قرنتيان 9:‏7). به‌طور کلي، در کليساي عهدجديد، ده‌يک مطلقاً مرسوم نبود،
بلکه صدقه

برداشت نگارنده

نظر نگارنده اين مقاله بر اساس تمام آياتي که مطالعه کرديم اين است که مطالبه ده‌يک از ايمانداران
نه تنها مطابق با روح انجيل عيسي مسيح نيست، بلکه باري سنگين بر دوش افراد مي‌گذارد
اگر شخصي ماهي ده ميليون تومان درآمد داشته باشد، با پرداخت ده درصد آن، وجدان خود را آسوده
مي‌سازد، در ضمن اينکه هنوز نـُه ميليون تومان ديگر در جيب دارد که بسيار بيش از نياز او است.
اما کسي که فقط سيصد هزار تومان درآمد دارد و هر ريال آن براي گذران زندگي خود و فرزندانش
حياتي است، مجبور است سي هزار تومان پرداخت کند و بقيه ماه را در نياز بگذارند. آيا اين انصاف
است؟ آيا روح انجيل به ما نمي‌آموزد که شخص ثروتمند، به‌جاي ده‌يک، مثلاً نود درصد در آمد خود
را بدهد و شخص فقير نه فقط ده‌يک ندهد، بلکه از کليسا نيز کمک دريافت کند؟ مگر در کليساي
اعمال رسولان چنين نمي‌کردند
حتي اگر مي‌خواهيم طبق شريعت موسي رفتار کنيم، باز هم دريافت ده‌يک از افراد کم‌درآمد خلاف
شريعت موسي است، چون طبق اين شريعت نيز فقط ثروتمندان (صاحبان ابزار توليد) مي‌بايست
ده‌يک مي‌دادند، نه کارگران و کارمندان کم‌درآمد. افراد کم‌درآمد مي‌توانند در حد وُسع خود، هديه‌اي
به خداوند بدهند  / مانند بيوه‌زن فقير در مرقس 12:‏41-‏44
حال قطعاً مي‌پرسيد: «پس هزينه کليساها از کجا بايد تأمين شود؟». سؤالي است کاملاً به‌جا. اما پيش
از پاسخ دادن به آن، يک سؤال مطرح مي‌کنم: «آيا درست است که براي تأمين نيازهاي مالي کليسا،
کلام خدا را دستکاري کنيم؟ آيا درست است که چيزي را بر دوش مردم بگذاريم که کلام خدا نگذاشته
است؟ آيا درست است که براي مطالبه ده‌يک، ايمانداران را دچار عذاب وجدان بسازيم يا حتي ايشان
را محکوم به دزدي از خدا بکنيم.
اما پاسخ به اين سؤال در خود عهدجديد آمده است. ايمانداران بايد بياموزند صدقه و هديه بدهند. بايد
بياموزند با سخاوت و نيز با ايثار و فداکاري بدهند. اين همان چيزي است که پولس رسول انجام
مي‌داد. در ضمن، هيچ چيز مانع از اين نيست که کليساها بر اساس توانايي اشخاص، از ايشان «حق
عضويت» بگيرند، نه اينکه کلام خدا را دستکاري کنند. وسواس نگارنده اين است که به‌خاطر
نيازهاي مالي، کلام خدا را مغشوش نسازيم. اگر به خدا و کلام او وفادار باشيم، او نيازهاي شبان و
کليسا را از طريق تعليم درست کلام تأمين خواهد کرد. وقتي ايمانداران با صداقت و راستي و
وفاداري به کلام خدا مواجه شوند، بيشتر تشويق مي‌شوند در نيازهاي شبان و کليسا شراکت جويند
در خاتمه، بايد عرض کنم که ما هر چقدر هم ايمانداران را بترسانيم يا به ايشان عذاب وجدان بدهيم،
بنا به تجربه شخصي نگارنده، ديده شده که کساني که نمي‌خواهند بدهند، هرگز نخواهند داد، خصوصاً
متمولين. در اين ميان فقط بر اقشار کم‌درآمد و وفادار فشار مي‌آيد، فشاري که نه شريعت موسي
مقرر کرده و نه انجيل خداوندگار ما عيسي مسيح.

پيدايي کليساهاي ارتودکس و کاتوليک

در آغازآشنايي با فرقه‌ها يا کليساهاي مختلف مسيحيت، بحثي طولاني است. ما در اين اثر کوتاه، خواهيم کوشيد خوانندگان گرامي را با نکات مهمي که موجب پيدايي اين فرقه‌ها و کليساها شد، و نيز با اهمّ اعتقادات آنها آشنا سازيم. دوستاني که مايلند در اين زمينه اطلاعات گسترده‌تري به‌دست آورند، مي‌توانند به کتاب‌هايي که در زمينه تاريخ کليسا منتشر شده، مراجعه کنند

چگونگي آغاز مسيحيت را در کتاب اعمال رسولان مي‌خوانيم. پيامي که رسولان مسيح در تمام نقاط دنيا موعظه مي‌کردند، پيامي يکسان بود گرچه هر رسولي طبق روحيات خود و هدايت روح‌القدس بر جنبه‌اي از مسيحيت بيشتر تأکيد مي‌گذاشت؛ بازتاب اين امر را در نحوه نگارش انجيل‌ها و محتواي رسالات مشاهده مي‌کنيم

اما از همان آغاز، يعني در عهد رسولان، شروع گرايشهايي را در اعتقادات و عبادات مسيحيان مشاهده مي‌کنيم. شايد نخستين اختلاف نظر جدي‌اي که بروز کرد، مربوط مي‌شد به رابطه ايمان جديد مسيحي و مذهب يهود. يهودياني که مسيحي شده بودند، در آغاز مايل نبودند مردمان ساير نژادها و مليت‌ها به اين ايمان بگروند. اما از آنجا که آغازگر بشارت به غيريهوديان شخصي بود همچون پطرس، غائله خيلي زود فرو نشست و رسولان و مشايخ کليساي اورشليم پذيرفتند که غيريهوديان نيز به اين ايمان جديد داخل شوند، تازه آن هم به اين علت که هم پطرس در اين خصوص رؤيايي آسماني دريافت کرده بود، و هم اينکه خدا با فرو ريختن روح‌القدس بر اين گروندگان جديد، ايمان آنان را مورد تأئيد قرار داده بود  /ر.ک. اعمال رسولان 10 و 11

اختلاف عقيده بعدي چند سال بعد بروز کرد، زماني که مسيحيان يهودي‌تبار اصرار داشتند که مسيحيان غيريهودي مکلف شوند شريعت موسي را نگاه دارند. مشکل به شوراي رسولان و مشايخ کليساي اورشليم ارجاع شد و در اثر تأکيدات رسولان برجسته‌اي چون پطرس و يعقوب برادر خداوندْ عيسي، تصميمي يکدست در اين خصوص اتخاذ گرديد  اعمال15  انعکاس تنش ميان شريعت‌گرايي و نجات از طريق ايمان صرف را در رسالات روميان و غلاطيان مشاهده مي‌کنيم. به‌نظر مي‌رسد که پولس طلايه‌دار تعليم نجات به‌واسطه ايمان صرف بوده باشد

بازتاب اين تعليم او چنان بود که در ميان مسيحيان يهودي‌تبار اورشليم شايع شده بود که پولس بر خلاف شريعت موسي سخن مي‌گويد و آن را ملغي مي‌انگارد  اعمال 21:‏20-‏25

با اينکه نکاتي که پولس رسول در پيام خود مورد تأکيد قرار مي‌داد، از گرايشي ظاهراً متفاوت با تأکيدات رسولان اورشليم برخوردار بود، اما ايشان همگي با پيام و اصولي که موعظه مي‌کردند، توافق داشتند /غلاطيان 2:‏1-‏10

اختلاف نظرهاي اساسي و خطرناک زماني بروز کرد که مسيحيت در سراسر خاورميانه و اروپا گسترش يافت  به‌علت بُعد مسافت و عدم وجود امکانات ارتباطي مدرن براي دسترسي مستقيم به رسولان، عده‌اي که پولس ايشان را رسولان و معلمان دروغين مي‌خواند، شروع کردند به آميختن پيام مسيحيت با انديشه‌هاي فلسفي. پولس در رساله خود به کولسيان و يوحنا در رساله اول خود با چنين معلمين دروغيني به مبارزه پرداختند. اين جريان فلسفه‌گرايي در کنار مسيحيت رسولان به رشد خود ادامه داد. اما از آنجا که از همان اواخر قرن اول تا اواخر قرن سوم ميلادي، مسيحيت با جفاهاي هولناک حکومت روم مواجه بود، تجزيه و انشعابي در کليسا رخ نداد

در طول اين دوره، علي‌رغم اينکه انديشه‌ورزان و پدران کليسا از گرايشهاي اعتقادي اندکي متفاوت در زمينه اصول اعتقادي برخوردار بودند يک مسيحيت و يک کليسا بيشتر وجود نداشت. در اين دوره، مسيحيت داراي تمرکز سازماني نبود، به اين معني که هيچيک از پدران کليسا يا اسقفان ادعاي رهبري جهان مسيحيت را نداشت  مسيحيت در اروپا و آسيا به مناطق اسقفي تقسيم شده بود و هر اسقفي در ناحيه خود استقلال کامل داشت، گرچه همه به يک اعتقاد و يک روش عبادت پايبند بودند       آغاز اختلاف نظرها آغاز اختلاف نظرها و تجزيه و انشعاب کليسا و پيدايي فرقه‌هاي مسيحيت را بايد در قرن چهارم ميلادي جستجو کرد. در سال 312 ميلادي کنستانتين، امپراطور روم به مسيحيت گرويد و طولي نکشيد که مسيحيت دين رسمي اين امپراطوري گرديد. اين امر سبب شد که مسيحيت نفسي راحت بکشد. به همين دليل کليسا فرصت يافت تا به مشکلاتي که در زمينه اصول اعتقادي در حال شکل‌گيري بود بپردازد. به اين ترتيب نخستين شوراي کليسايي تحت رياست شخص امپراطور در شهر نيقيه /واقع در ترکيه امروزي به سال 325 تشکيل يافت تا به اختلاف نظر حادي که در خصوص الوهيت مسيح پيش آمده بود، رسيدگي کند. در همين شوراي نيقيه بود که آموزه تثليث براي نخستين بار به‌عنوان اعتقاد درست /ارتودکس مسيحيت تصويب شد

کنستانتين، امپراطور روم، در سال 330، پايتخت جديدي براي خود ساخت و آن را به‌نام خود، کنستانتينوپوليس (شهر کنستانتين، به عربي قسطنطنيه، همان استانبول امروزي) ناميد. امپراطوري روم از نظر تشکيلاتي، به دو بخش شرقي (قسطنطنيه) و غربي (روم) تقسيم شد. اين امر سبب شد که ميان اسقف دو شهر پايتخت (يعني شهرهاي روم و قسطنطنيه) بر سر رهبري جهان مسيحيت رقابتي آغاز شود، رقابتي که سرانجام به سال 1054 منجر به پيدايي کليساهاي کاتوليک (در روم) و کليسا ارتودکس (در قسطنطنيه و مشرق‌زمين گرديد نخستين انشعاب‌هااما شوراي نيقيه خاتمه مناقشات عقيدتي نبود. کليسا در جو آرام دوره جديد، اکنون مي‌توانست به تدوين اصول اعتقادي بپردازد، اصولي که در عهدجديد به‌صراحت بيان نشده بود. مشکل جديدي که پيش آمده بود، اختلاف نظر اسقفان شهرهاي قسطنطنيه (نستوريوس و اسکندريه سيريل در مصر) بر سر ارتباط طبيعت‌هاي لاهوتي (الهي) و ناسوتي (بشري) مسيح و برتري يکي بر ديگري بود. تا اينکه سرانجام در سال 451، شورايي در شهر کالسدون (واقع در ترکيه امروزي) تشکيل شد و تصويب گرديد که مسيح داراي يک شخصيت با دو طبيعت لاهوتي و ناسوتي به‌شکلي برابر و ادغام‌نشدني مي‌باشد. همه اسقفان با اين مصوبه موافق نبودند. عده‌اي پيرو نستوريوس باقي ماندند و به جدايي مکانيکي طبيعت‌هاي الهي و انساني مسيح معتقد بودند. کليساي امپراطوري ساساني نستوري گرديد. کليساهاي قبطي (مصر)، سوريه، و ارمنستان پيرو سيريل باقي ماندند. در واقع اين کليساها از بدنه بزرگ مسيحيت شرق (قسطنطنيه) و غرب (روم) جدا شدند و اين جدايي تا امروز نيز ادامه دارد. کليساهاي مذکور از تشکيلات مستقل خود برخوردارن    پيدايي کليساهاي ارتودکس و کاتوليکمسيحيت در غرب به رهبري اسقف شهر روم، و در شرق به رهبري اسقف قسطنطنيه، به توسعه ادامه داد. هر يک از اين دو قطب به‌طور مستقل اما هماهنگ با هم رشد مي‌کردند. هر يک به مناطق جديدي پيام انجيل را مي‌رساندند و مردمان آنها را به مسيحيت هدايت مي‌کردند. در همين دوره بود که سرزمينهاي بريتانيا و اسکانديناوي و روسيه مسيحيت را دين رسمي خود ساختند

اما در اين فاصله، يعني از قرن پنجم تا يازده ميلادي، به‌تدريج اختلافاتي جزئي بين اين دو قطب قدرتمند مسيحيت بروز کرد، اختلافاتي مثلاً بر سر زمان برگزاري عيد قيام، نگه داشتن ريش براي کشيشان، يا تجرد و تأهل کشيشان. شايد مهم‌ترين اختلاف عقيدتي آنان، بر سر اين بود که آيا روح‌القدس فقط از پدر صادر مي‌گردد، يا از پدر و پسر هر دو! تا اينکه در سال 1045، اين دو قطب رسماً يکديگر را به کفر متهم کردند و از يکديگر جدا شدند. کليساي شرق، به مرکزيت قسطنطنيه، خود را کليساي ارتودکس ناميد، و کليساي غرب، به مرکزيت شهر روم، کاتوليک. ارتودکس به معني تعليم درست است و کاتوليک به معني فراگير و جامع. اين جدايي صرفاً جنبه تشکيلاتي داشت و بر سر اين بود که کداميک از اين دو اسقف رهبر جهان مسيحيت است. در غير اين صورت، اصول اعتقادات و آداب نيايش آنها بسيار شبيه يکديگر است و فقط در برخي جزئيات پيش‌پاافتاده با يکديگر تفاوت دارند

جدايي کليساهاي ارتودکس و کاتوليک ادامه داشت تا اينکه به سال 1964 به همت پاپ وقت، اين دو کليسا تکفير يکديگر را پس گرفتند و يکديگر را به رسميت شناختند. امروزه يک کاتوليک يا يک ارتودکس، در صورتي که به کليساي خود دسترسي نداشته باشند، مي‌توانند در آيين عشا رباني کليساي ديگر شرکت کنند. کليساي ارتودکس به‌علت تصرف سرزمينهاي آسياي صغير به‌دست مسلمانان عرب و بعدها به‌دست ترکهاي عثماني، کوچکتر از کليساي کاتوليک مي‌باشد. بعدها کليساي ارتودکس نيز به دو بخش يوناني و روسي تجزيه شد خصوصيت مهم کليساهاي ارتودکس و کاتوليکبراي پروتستانها چنين به‌نظر مي‌رسد که ارتودکسها و کاتوليکها اعتقادات و آيينهايي دارند که ريشه در کتاب‌مقدس ندارند. علت اين امر در اين نکته نهفته است که مرجع اعتقادات و عبادات مسيحي کدام است. مذهب پروتستان با اين شعار گسترش يافت: ”فقط کتاب‌مقدس“. براي همين پروتستان‌ها معمولاً اين سؤال را مطرح مي‌کنند که ”چرا کاتوليکها و اردتوکسها چنين و چنان مي‌کنند، حال آنکه در کتاب‌مقدس چنين چيزي گفته نشده است

علت اين اختلاف اين است که يگانه مرجع براي استخراج اصول عقايد و نحوه عبادات در مذهب پروتستان کتاب‌مقدس است، اما در مذاهب ارتودکس و کاتوليک، چنين نيست. ارتودکسها و کاتوليکها براي اعتقادات و آيينهاي خود به سه مرجع اعتقاد دارند: کتاب‌مقدس، سنت رسولان، و کليسا. ذيلاً به شرح اين سه مرجع مي‌پردازيم1  کتاب‌مقدسکتاب‌مقدس نزد همه مذاهب مسيحيت يکي است، به استثناي اينکه کاتوليکها و ارتودکسها علاوه بر 39 کتاب عهدعتيق، 9 کتاب ديگر يهوديان را به‌عنوان کتاب‌هاي قانوني ثانوي مي‌پذيرند. اين 9 کتاب جزو کتاب‌هاي قانوني يهوديان نيست و در کتاب‌مقدس عبري يافت نمي‌شود؛ اما ترجمه يوناني عهدعتيق، معروف به ”ترجمه هفتادتنان“ شامل اين کتاب‌ها مي‌باشد. لازم به تذکر است که رسولان به‌هنگام نگارش عهدجديد، تمام نقل‌قول‌هاي خود را از عهدعتيق، از ترجمه هفتادتنان انجام مي‌دادند. اما عهدجديد نزد کاتوليک‌ها و ارتودکس‌ها همان است که نزد پروتستان‌ها مورد پذيرش است2  سنت رسولاناين دو کليسا بر اين عقيده‌اند که تعليم رسولان را ”کليسا“ حفظ کرده است. روشن است که تمامي تعليماتي که رسولان مي‌دادند، در عهدجديد نوشته نشده است. عهدجديد مجموعه کتاب‌ها و رسالاتي است که ”بنا به مقتضياتي خاص“ نوشته شده‌اند. هر کتاب عهدجديد، خصوصاً رسالات، يا براي رفع مشکلي نوشته شد يا براي پاسخگويي به سؤالي. براي مثال، از مطالعه دو رساله پولس به تسالونيکيان متوجه مي‌شويم که پولس شفاهاً تعاليمي در خصوص بازگشت عيسي مسيح داده بوده، و اکنون طي اين دو رساله، توضيح بيشتري در مورد تعاليم شفاهي خود ارائه مي‌دهد (دوم تسالونيکيان 2:‏2  اگر مشکلي در اين زمينه در کليساي تسالونيکي پيش نيامده بود، ما امروز اين مطالب ارزنده را در اين رسالات نمي‌داشتيم. مثالي ديگر در رساله اول قرنتيان فصل 15 يافت مي‌شود که در آن پولس رسول پيام شفاهي (انجيلي) را که به ايشان داده بود، خلاصه‌وار تکرار مي‌کند (15:‏1 و 3 سپس به شرح مبسوطي از مسأله قيامت مي‌پردازد. کاتوليک‌ها و ارتودکس‌ها معتقدند که آن بخش از تعاليم رسولان که در عهدجديد نيامده، در ”سنت“ حفظ شده است. پروتستان‌ها معتقدند که آنچه براي ايمان مسيحي ضرورت داشت، از سوي روح‌القدس در کتاب‌مقدس ثبت شده است

پدران کليسا، به‌خصوص پدران عهد رسولان (قرن‌هاي اول و دوم ميلادي)، نوشته‌هاي بسياري از خود بر جاي گذاشته‌اند که در آنها نگرش کليساي اوليه در خصوص اصول اعتقادات، و به‌ويژه نحوه عبادات و آيينها ثبت شده است. مجموعه اين نوشته‌ها کلاً بخش عمده سنت رسولان را تشکيل مي‌دهد. اين نوشته‌ها اکنون در کتاب‌هاي تاريخ کليسا در دسترس همگان قرار دارد و اميد است که روزي به فارسي نيز ترجمه شود. براي مثال، در نوشته‌هاي پدران پايان قرن اول و اوائل قرن دوم، شيوه عبادت مسيحيان در کليسا با جزئيات نقل شده است. وقتي اين شيوه را با شيوه مراسم کليساهاي کاتوليک و ارتودکس مقايسه مي‌کنيم، متوجه شباهت بسيار آنها، حتي در فرمولهاي دعايشان مي‌شويم.

طبق شهادت اين کتاب‌ها، رسوم ديگري مانند تعميد نوزادان و تعميد به روش ريختن آب بر سر داوطلب، از همان قرن دوم مرسوم بوده است. دعاي طلب شفاعت از قديسين، خصوصاً استيفان شهيد، و نيز تکريم مريم نيز از اين دست مي‌باشند3  مرجعيت کليسااما براي ارتودکسها و کاتوليکها علاوه بر کتاب‌مقدس و سنت رسولان، کليسا نيز داراي مرجعيت مي‌باشد. منظور از ”کليسا“ نيز همايش اسقفان کليساها از سراسر جهان مي‌باشد. اين دسته از مسيحيان، بر اساس شهادت عهدجديد و منابع تاريخي، بر اين اعتقادند که مسيحيت اوليه از کليسا و به‌وسيله کليسا آغاز شد و گسترش يافت، نه به‌وسيله کتاب عهدجديد. کتاب‌هاي عهدجديد در بطن کليسا نوشته شدند. اين کليسا بود که تعليم صحيح را از گزند معلمان دروغين حفظ کرد. اين کليسا بود که با بدعت‌ها به مبارزه بر خاست. و سرانجام اين کليسا بود که در حدود سال 390 تصويب کرد که کتاب‌هاي الهامي مسيحيان متشکل از اين 27 کتابي مي‌باشد که امروز عهدجديد مسيحيان را تشکيل مي‌دهد

علاوه بر اين، مسيح به جمع رسولان خود که کليسا باشد، اقتدار بخشيد. در انجيل متي 18:‏15-‏20 مسيح به کليسا اقتدار مي‌بخشد تا امور ايمانداران را رتق و فتق کند. مسيح به کليسايش اقتدار بخشيد تا گناهان را ببخشد يا نبخشد (يوحنا 20:‏23). اين کليسا است که به‌وسيله روح‌القدس به جميع راستي هدايت مي‌شود (يوحنا 16:‏13کليسا قدرت دارد ايماندار خطاکار را به شيطان بسپارد (اول قرنتيان 5:‏4-‏5) يا او را باز به جمع خود بپذيرد (دوم قرنتيان 2:‏5-‏8

به اين ترتيب، طبق اعتقاد کليساهاي کاتوليک و ارتودکس، کليسا اقتدار دارد تحت هدايت روح‌القدس/يوحنا 16 ‏13) و بر اساس اصول کتاب‌مقدس، آموزه‌هاي کهن را بر اساس مقتضيات زمانه از نو تفسير کند، يا در خصوص نحوه عبادات و برگزاري آيينها تصميم‌گيري نمايد                                              

 تفاوت کاتوليک‌ها و اردتودکس‌ها با پروتستان‌هابسياري مي‌پرسند که تفاوت کاتوليکها و پروتستانها چيست. عموماً تصور مي‌شود که تفاوت در نيايش مريم يا پيروي از پاپ و نظاير اين مي‌باشد. اما اينها همه فرعي است بر اصل. تفاوت عمده و اصلي در مرجعيتي است که براي اعتقادات و عبادات قائل مي‌شويم، که در اين خصوص در بالا توضيح داديم. لذا وقتي يک پروتستان با يک مسيحي کاتوليک يا ارتودکس صحبت مي‌کند، عبث است که بحث کند که تکريم مريم يا مرجعيت پاپ در کتاب‌مقدس آمده يا نيامده، چون ايشان نيز قبول دارند که در کتاب‌مقدس به اين مسائل اشاره نشده؛ بايد دانست که آنان به اين اصول معتقدند، زيرا مرجعيت کتاب‌مقدس و سنت رسولان و تصميمات کليسا /شوراي اسقفان از تمام جهان را در کنار هم و همطراز با هم مي‌پذيرند

براي مثال، تعميد کودکان، شيوه تعميد، تکريم مريم، مرجعيت پاپ، طلب شفاعت از مقدسين، سلسله مراتب کليسايي، اعتقاد به 7 آيين مقدس، و نحوه برگزاري آيين عشاء رباني و نظاير اينها، همگي ريشه در سنت و مصوبات کليسا دارد

آیا اسرائیل باید محو و نابود شود؟

یکی از سوالات مخالفان از مسیحیان آن است که آیا شما از عملکرد اسرائیل بر علیه اعراب حمایت می کنید؟

برای پاسخ به این سوال به نکات زیر توجه کنید:

یک. اعراب و یهودیان فرزندان ابراهیم هستند. در کتاب مقدس 312 بار نام ابراهیم ذکر شده است. شاید او معروف ترین شخصیت در عهد عتیق باشد و بی تردید تاثیرگذار ترین شخص در تاریخ.

ابراهیم در کتاب مقدس، "دوست خدا" لقب گرفته (یعقوب فصل 2 آیه 23). هم چنین "دوست جاودانی" (دوم تواریخ فصل 20 آیه 7) و "دوست من، ابراهیم" (اشعیاء فصل 41 آیه 8) و پدر ملل (رومیان فصل 4 آیات 16- 17).

ابراهیم از لحاظ تاریخی به عنوان جد یهودیان و اعراب دارای اهمیت است. خدا، ابراهیم و نسل او را برای خداپرستی به کار برد. در زمان مسیح، یهودیان افتخار می کردند که از جد ابراهیم هستند. امروزه نیز همین ادعا را یهودیان و حتی مسلمانان تکرار می کنند. یهودیت، مسیحیت و اسلام، همگی ابراهیم را به عنوان نبی خدا محترم می شمارند. در سوره بقره آیه 47 به برگزیدگی قوم اسرائیل اشاره شده:"ای فرزندان اسرائیل، از نعمت هایم که بر شما ارزانی داشتم و از این که من شما را بر جهانیان برتری دادم، یاد کنید."

خداوند به ابراهیم وعده داد:"تو را پدر امت بزرگی می گردانم. تو را برکت می دهم و نامت را بزرگ می سازم و تو مایه برکت خواهی بود. آنانی که به تو خوبی کنند، برکت می دهم و آنانی که به تو بدی نمایند، لعنت می کنم. همه مردم دنیا از تو برکت خواهند یافت" (پیدایش فصل 12 آیات 2- 3)

" نامت را بزرگ می سازم"(آیه 2)

به نظر می رسد که هیچکس در طول تاریخ مانند ابراهیم نیکنام و سرشناس نبوده است. در زمان مسیح، یهودیان افتخار می کردند که از جد ابراهیم هستند. امروزه نیز همین ادعا را یهودیان و حتی مسلمانان تکرار می کنند. یهودیت، مسیحیت و اسلام، همگی ابراهیم را به عنوان نبی خدا محترم می شمارند.

"آنانی را که به تو بدی نمایند، لعنت می کنم" (آیه 3)

موسی دید که بوته ای شعله ور است، ولی نمی سوزد. در آن جا بود که برای اولین بار خداوند با موسی سخن گفت (خروج فصل 3 آیات 2- 3). بوته، سمبل قوم اسرائیل بود که آتش امپراطورهای فرعون تا هیتلر و دشمنان قسم خورده یهودیان قادر نیستند اسرائیل را نابود سازند. امپراطورهای مصر، بابل، آشور، روم و هیتلر سرنگون شدند و موفق نشدند نسل قوم اسرائیل ریشه کن نمایند. آتش به شدت از درون بوته زبانه می کشید، ولی نمی توانست آن را تباه سازد! اگر خدا به وعده اش مبنی بر حمایت از قوم اسرائیل عمل نمی کرد، در واقع به عهدشکنی متهم می گردید. قوم اسرائیل فرزندان ابراهیم هستند و از طریق این قوم خدای حقیقی معرفی گردید و نجات بشر توسط عیسی مسیح تضمین شد.

وقتی خدا کسی را برکت می دهد، آن شخص تحت حفاظت الهی و لطف و رحمت خداوند قرار می گیرد. قبل از آن که کسی بتواند شما را لعنت و نفرین نماید، خداوند شما را به عنوان ایماندار مسیحی برکت داده است. این برکت الهی همواره بر لعنت دشمن در زندگی تان غلبه کرده و آن را محو و نابود می سازد.

دو. ابراهیم دو پسر داشت: اسحاق و اسماعیل. وقتی ابراهیم از خداوند درخواست کرد که کاش اسماعیل در حضور تو زیست کند (پیدایش فصل 17 آیه 18)، خدا در جواب او با تاکید فرمود:"در خصوص اسماعیل، تو را اجابت فرمودم. اینک او را برکت داده، امتی عظیم از اسماعیل به وجود می آورم" (فصل 17 آیه 20).

به تایید مسلمانان، پیامبر اسلام از نسل اسماعیل است، در حالی که تمامی یهودیان از جمله انبیای عهد عتیق از نسل اسحاق هستند. حتی قرآن هم اذعان دارد که سلسله نبوت از اسحاق می آید:"و ما اسحاق و یعقوب را به او عطا کردیم و در خانه اش مقام نبوت را و کتاب آسمانی را برقرار کردیم" (سوره عنکبوت آیه 27). خداوند به ابراهیم گفت :"اما عهد خود را با اسحاق استوار خواهم ساخت" (پیدایش فصل 17 آیه 21).

سوم. طبق تعلیم کتاب مقدس و قرآن خدا سرزمین کنعان را به قوم اسرائیل بخشید:"ای قوم من به سرزمین مقدسی که خداوند برای شما مقرر داشته است درآیید" (سوره مائده آیه 21).

هم چنین در سوره اسرا آیه 104 ذکر شده:"به فرزندان اسرائیل گفتیم در این سرزمین ساکن شوید. پس چون وعده آخرت فرا رسد شما را همه با هم محشور (گرد هم آمدن/ دورهم جمع شدن) می کنیم."

خدا و قوم اسرائیل پیمانی با هم بسته بودند (پیدایش فصل های 15 و 17 و خروج فصل های 19 و 20). خدا وعده داد که به آن ها وفادار باشد و آن ها وعده دادند که از او اطاعت کنند.

فرزندان ابراهیم (اعراب و اسرائیل) باید به جای دشمنی و نبرد خونین، با یکدیگر مذاکره کنند. برخی از مسلمانان می گویند:"اسرائیل باید محو و نابود شود." آنان باید ابتدا از خود سوال کنند آیا قرآن به مسلمانان حکم کرده که نسل یهودیان را ریشه کن نمایند؟ آیا قرآن پیشگویی کرده که قوم اسرائیل برای همیشه نابود خواهد شد؟

از آن جا که پاسخ سوالات منفی است، آنان باید توجه خود را به نکته دیگر معطوف کنند: قوم اسرائیل به خدای حقیقی ایمان دارد و دارای شریعت الهی است. از بت ها بیزار است و به روز داوری، فرشتگان و شیطان اعتقاد دارد. بنابراین جنگیدن با قومی که پیامبران زیادی در میان آنان بودند و مسیحیت و دین یهود را به دنیا معرفی کرد، منطقی به نظر نمی رسد. در سوره مائده آیه 20 ذکر شده:"ای قوم من نعمت خودا را بر خود یاد کنید که در میان شما پیامبرانی قرار داد که به هیچکس از جهانیان نداده بود."

جنگ بی حاصل میان فرزندان ابراهیم، مردم فلسطین را با فقر، گرسنگی و ویرانی شهرها مواجه کرده است. در جنگ جهانی دوم، بمب های اتمی شهرهای هیروشیما و ناکازاکی را کاملا ویران کرد. اگر ژاپن هم چنان تلخ و منفی باقی می ماند و به نبرد ادامه می داد، هرگز به عنوان کشور صنعتی در جهان مطرح نمی گردید و محصولات ژاپن نظیر تویوتا، هاندا، سونی... در بازار وجود نداشتند. صلح و برنامه ریزی، برکت و نعمت را برای هر کشور به ارمغان می آورد.

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

Förvandlade liv

ایماان به عیسی مسیح هنوز هم چشم ایمانداران به او را بینا می کند وبیماران  زیادی را شفا میدهد هنوزهم در زندگی تمام کسانیکه ایمانشان واقیست شاهدمعجزاتش هستیم خداوندمان عیسی مسیح زنده است واین شهادت من وخیلی از دوستانم است که هیچ درکتر ومذهبی نتوانست درد جسمی، روحی ،وروانی مارا درمان کند جز عیسی خداوند.

هللویا.

کلیسای پنطیکاست خووده سویدن

اآیا انجیل متی به زبان آرامی نوشته شده است؟

طبق شهادت پدران کلیسای اولیه، متی انجیلش را به دو زبان آرامی و یونانی نوشته است. او ابتدا به زبان آرامی برای یهودیان ساکن فلسطین نوشت، سپس برای گسترش انجیل در میان غیریهودیان، انجیلش را به زبان یونانی که زبان دولتی امپراطوری روم بود، به رشته تحریر درآورد.

متی به اقتضای شغلش، به دو زبان یونانی و عبری تسلط داشت. او مامور مالیات رومی در قبل از ایمان آوردن به مسیح بود. زبان آرامی، زبان بومی در دوران مسیح بود و عیسی و مسیحیان یهودی به این زبان تکلم می کردند. جالب است بدانید حتی یوسفوس مورخ معروف یهودی در قرن اول میلادی، آثارش را به دو زبان آرامی و یونانی منتشر کرد.

ناگفته نماند که متی نام یونانی او بود (انجیل متی فصل 9 آیه 9) و اسم او به زبان عبری "لاوی" بود (مرقس فصل 2 آیه 14، لوقا فصل 5 آیه 27). همان طور که ذکر شد، متی مامور مالیات بود و برای رومی ها که زبان شان یونانی بود، کار می کرد. آن ها او را "متی" می نامیدند. اما وقتی متی با یهودیان در ارتباط بود، او را "لاوی" صدا می زدند.

شاگرد یوحنا "پلی کارپ" نام داشت. او متی را نویسنده انجیل متی معرفی کرد.

ایرینیوس ( 140- 203 میلادی) که از شاگردان "پلی کارپ" بود، شهادت داد:" طبق روایت "پلی کارپ"، متی ابتدا به زبان آرامی انجیلش را برای یهودیان ساکن فلسطین نوشت و سپس برای غیریهودیان به زبان یونانی منتشر کرد."

او افزود:"یوحنا به هنگام موعظه از انجیل متی به زبان یونانی نقل قول می کرد." اوریجن (از پدران کلیسا) شهادت داد که انجیل متی توسط متی ابتدا به زبان آرامی و سپس یونانی نوشته شد. اما پدران کلیسا اشاره نمی کنند که این انجیل توسط متی به یونانی نوشته شد یا شخص دیگر آن را ترجمه کرد.

از انجیل متی به زبان آرامی نسخه ای باقی نمانده، اما نسخه یونانی آن به طور گسترده در کلیساها مورد استفاده قرار می گرفت. پدران کلیسا نیز فقط از نسخه یونانی متی نقل قول می کردند. آن ها هرگز نسخه آرامی را ندیده بودند. به نظر می رسد این نسخه به تعداد محدود در فلسطین موجود بوده است.

با این توصیف، حتی یک نسخه آرامی متعلق به قرن اول یا دوم میلادی از انجیل متی موجود نیست. برخی از کارشناسان کتاب مقدس این نظریه را مطرح کرده اند که شاید بعد از ویرانی اورشلیم توسط ارتش روم در هفتاد میلادی، نسخه آرامی این انجیل از بین رفته باشد.
در 24 دسامبر 1994 تایمز لندن گزارش داد که نسخه اصلی و یونانی انجیل متی متعلق به قرن اول میلادی در دانشگاه آکسفورد کشف شد!

این خبر توسط "کارسن پیتر تید" محقق برجسته دانشگاه آکسفورد اعلان شد. او به خبرنگاران گفت:" یک قطعه پاپیروس در کتابخانه دانشگاه آکسفورد پیدا شده است که با بررسی های دقیق متوجه شدیم که این پاپیروس بخشی از انجیل متی می باشد و متعلق به اواسط قرن اول میلادی است".

این نسخه به دهه 60 میلادی تعلق دارد. زمانی که حدود سی سال از مصلوب شدن مسیح می گذشت و شاهدان هم چنان زنده بودند.

این نسخه در متن و محتوا هیچ گونه تفاوت و تناقضی با فصل 26 انجیل متی ندارد. کارسن خاطر نشان کرد:"این نسخه شاهدی از قرن اول میلادی و اوایل مسیحیت است". کارسن کتابی تحت عنوان "شاهد مسیح" درباره کشف و بررسی این نسخه منتشر کرده است.

شرح تصویر: نسخه خطی انجیل متی (فصل اول) به زبان فارسی متعلق به قرن چهاردهم میلادی در کتابخانه واتیکان.

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ

آیا ایمانداران مسیحی می توانند کارهای بزرگ تر از مسیح انجام دهند؟

مسیح ساعاتی قبل از دستگیری، به شاگردانش چنین گفت:"هر که به من ایمان بیاورد، می تواند همان کارهایی را بکند که من کرده ام و حتی بزرگ تر از این ها بکند" (یوحنا فصل 14 آیه 12). عده ای می پرسند: آیا چنین چیزی ممکن است؟

هدف مسیح فقط محدود به آزادی بشر از قلمرو گناه نیست، بلکه می خواهد از طریق ایمانداران مسیحی کارهای برجسته ای انجام دهد. برخی بر این باورند که انجام کارهای بزرگ محدود است به مسیح، انبیا و احتمالا کشیش ها! ولی مسیح چنین تعلیم نداد و محدودیت قائل نشد.

آن ها معتقدند کارهای بزرگ تر به معنای انجام معجزات عظیم است، ولی مسیح چنین تعلیم نداد و محدودیت قائل نشد. پولس این سئوالات را پرسید:"آیا در کلیسا همه رسول هستند؟ آیا همه نبی هستند؟ آیا همه معلم هستند؟ آیا همه می توانند معجزه کنند؟ آیا همه عطای شفا دارند؟ (اول قرنتیان فصل 12 آیات 29- 30). پاسخ سئوالات منفی است.

آیا همه می توانند مانند مسیح به پنج هزار نفر غذا بدهند؟ آیا همه می توانند مانند مسیح، طوفان دریا را آرام سازند؟ آیا همه می توانند مانند مسیح از راه دور مردم را شفا دهند؟
در متن یوحنا از کلمه "ارگون" برای "کارها" کار رفته، که به معنای "عمل و خدمت" است و نه معجزات. این واژه برای فعالیت کارگران استفاده می گردید. به عبارت دیگر، مقصود مسیح معجزات بزرگ تر نبود، بلکه فعالیت و خدمات بزرگ تر بود که معجزات هم شامل آن می گردید.

مسیح می بایست نزد پدر برود. از این به بعد، روح القدس (روح خدا) باید اداره امور را در اختیار می گرفت. شاگردان با قدرت روح القدس موفق شدند در یک روز به هزاران نفر بشارت دهند (اعمال رسولان فصل 2). این تعداد بیش از کسانی بودند که در دوران خدمت مسیح، ایمان آوردند. آن ها معجزاتی مانند مسیح انجام دادند. مثلا پطرس، زنی را زنده کرد (اعمال رسولان فصل 9 آیات 36- 42). در انجیل یوحنا فصل های 14- 16 مسیح روح القدس و مزایای آن را شرح می دهد.

رسولان با قدرت روح القدس خبر خوش ملکوت خدا را به خارج از مرزهای اسرائیل و به قاره های اروپا، آفریقا و آسیا رساندند. کلیساهای زیادی تاسیس شد و اناجیل و رسالات به رشته تحریر درآمد. گسترش مسیحیت، زنگ خطر را برای امپراطوری روم به صدا درآورد. دولت روم تصمیم راسخ گرفت تا مسیحیت را کاملا ریشه کن سازد (اعمال رسولان فصل 28 آیه 22). اما نقشه سران روم به شکست منجر شد و بیش از 18 قرن است که اروپا به عنوان "قاره مسیحی" شناخته می شود.

پایه های الهیات و دفاعیات مسیحی توسط رسولان شکل گرفت، رشد کرد و تا امروز به عنوان اصول خلل ناپذیر باقی مانده است.

بنابراین، مقصود مسیح از کارهای بزرگ تر، جهان شمول شدن انجیل، نجات جان های بسیار از قلمرو گناه و تاسیس کلیساهای بسیار در سراسر جهان است. امروزه نیز شاگردان عیسی به واسطۀ قدرت روح‌القدس هم چنان کارهایی بزرگ تر از کارهای مسیح انجام می‌دهند. این وعدۀ عیسی برای ما نیز هست:

از طریق کتاب، تلویزیون و شبکه های اجتماعی و وب سایت ها و بنیادها و سازمان های مسیحی پیام انجیل موعظه می شود. در قرون گذشته، کتاب مقدس به هزاران زبان ترجمه شده است.

نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ